سندرم گیر افتادگی شانه

این سندرم هنگامی بروز می‌کند که فضای ساب آکرومیال فشرده و تنگ شود.

اختلال در ثبات دینامیک و استاتیک شانه سبب آسیب فضای ساب آکرومیال شده و ساختارهای بافت نرم نیز تحت فشار قرار می‌گیرند، در نتیجه این عوامل درد و التهاب ایجاد می‌شود.

این سندرم اغلب در اثر فعالیت های تکراری که با بالا بردن دست به بالای سر همراه هستند ایجاد می‌شود.

فیبروز و تاندونیت از عوارض این بیماری هستند که اغلب در سنین ۲۵ تا ۴۰ سال رخ می‌دهد.

فعالیت سبب تشدید درد شده و گاهی درد شبانه سبب اختلال در خواب فرد می‌شود.

شروع درد تدریجی بوده و بدون برخورد ضربه به مفصل شانه رخ می‌دهد.

حرکات تکراری و طولانی مدت شانه مهم ترین عامل در شروع و تشدید این بیماری است، به همین دلیل این بیماری در نقاش ها، مکانیک ها و ورزشکاران رشته تنیس بیشتر دیده می‌شود.

در این بیماری فرد قادر است بازو را بطور کامل بالا ببرد ولی در پایین آمدن احساس گیر افتادگی در شانه وجود دارد.

در رادیوگرافی ممکن است مقداری خارهای استخوانی در زیر آکرومیون دیده شود.

در صورت عدم درمان به موقع و مناسب به علت تغییرات دژنراتیو، پارگی عضله سوپرااسپیناتوس رخ می‌دهد.

علائم سندرم گیر افتادگی شانه
درد طولانی مدت و وجود تاندونیت مزمن در ناحیه خارجی بازو
انتشار درد به زیر آرنج
تشدید در هنگام حرکت دادن شانه و انجام فعالیت هایی همچون لباس پوشیدن و شانه زدن
درد تیز و سوزشی در شانه
وجود خار های استخوانی
آتروفی عضلات روتاتورکاف بخصوص اینفرااسپیناتوس و سوپرااسپیناتوس
آسیب تاندون بایسپس
ضعف در حرکات اکتیو و پاسیو بازو
گرفتگی های عضلات اطراف شانه
محدودیت در حرکات شانه
وجود قوس دردناک در دامنه میانی بازو
درد هنگام کشش شانه

دلایل و عوامل خطر
شکل غیر طبیعی آکرومیون
سستی و ضعف کپسول مفصلی گلنوهومرال
تاندونیت پایدار و تکرار شونده یا بورسیت ساب آکرومیون
اختلالات پاسچر
افزایش کیفوز توراسیک
سستی کپسول قدامی به علت دررفتتگی یا نیمه دررفتگی تکراری در سر هومروس
آسیب عضلات روتاتورکاف که در حفظ ثبات دینامیک سر هومروس نقش دارند.
اختلال در عملکرد عضلات اسکاپولا (عضلاتی که به صورت دینامیک حفره گلنوئید را در ارتباط با سر هومروس قرار می‌دهند)
محدودیت های حرکتی ترقوه
ضعف عضلات رومبوئید و تراپز میانی

درمان سندرم گیر افتادگی شانه
این بیماری به دو مرحله حاد و مزمن تقسیم می‌شود که مراحل درمان‌ آنها نیز متفاوت است.

هدف اصلی از درمان کنترل سریع درد و بازگشت سریعتر حرکات شانه به وضعیت طبیعی است.

استراحت دادن یه مفصل شانه و اجتناب از انجام فعالیت هایی که سبب تشدید درد و سایر علائم بیماری می‌شوند.

برای حمایت از شانه و کاهش حرکات آن می‌توان از ارتز، باند کشی و یا حتی گچ گرفتن شانه استفاده کرد تا با ثابت ماندن شانه درد بیمار کاهش یابد.

استفاده از کمپرس سرد در محل درد می‌تواند در تسکین درد موثر باشد.

فیزیوتراپی شانه مناسب ترین روش در بهبود و کنترل علائم بیماری است.

فیزیوتراپیست با ارزیابی شرایط بیمار بر اساس شدت ضایعه، درمانی را برای حمایت از بافت آسیب دیده تنظیم می‌کند.

فیزیوتراپیست از متدهای درمانی متفاوتی برای کمک به کاهش درد بیمار و تسریع بهبودی کمک می‌گیرد.

تمرین درمانی نیز یکی از مهم ترین بخش های درمان فیزیوتراپی این عارضه را شامل می‌شود.

تمرینات فیزیوتراپی شانه باید سبک و محدود و از نظر تکرار و شدت نیز پایین باشند.

تقویت عضلات روتاتور کاف با تمرین درمانی می‌تواند بهبود شرایط بیمار کمک کند.

تمرینات در ابتدا باید به صورت ایزومتریک و از کنار بدن شروع شده و سپس به صورت ایزوتونیک ادامه یابد.

اگر حین انجام تمرینات بیمار احساس درد داشته باشد باید بلافاصله تمرینات را قطع کرد.

متخصص فیزیوتراپی از الکتروتراپی تنس و اولتراسوند برای کمک به بهبود شرایط بیمار استفاده می‌کند.

درمان دستی یا منوال تراپی با استفاده از تکنیک های موبیلیزاسیون می‌تواند سبب افزایش دامنه حرکتی شانه، جداسازی سطوح مفصلی درگیر و کاهش درد بیمار شود.

درمان های دستی فیزیوتراپی کلیدی ترین بخش درمان سندرم گیر افتادگی شانه هستند که چسبندگی های ایجاد شده را کاهش داده و حرکات شانه را بهبود می‌بخشند.

ماساژ درمانی بخصوص در فاز مزمن بیماری به قرار گیری فیبرها در راستای طبیعی کمک کرده و از این طریق درد را کاهش می‌دهد.

برای کاهش درد و التهاب داروهایی مانند پیروکسیکام، دیکلوفناک، هیدروکورتیزون و دگزامتازون نیز تجویز می‌شوند

برای دیدن ویدئوی تمرینات اینجا کلیک کنید.